Böyük eski bir evdə, kiçik dondurulmuş bir odada Timmy adlı bir oğlan yaşırdı. Kiçik soğuq odasında, Timmy üzlərə və ayak parmaklarına dəstə gələn soğuq havada çox yalgınlıq ilə otururdu. Duqları boş və donardı, bu da onsuzda kiçik görünüşünü daha da azaldırdı.
Gecələr, o dar yatağına sığırıb, inkişaf etmək üçün incə qatını buruna qadar çəkirək sıxırdı. Amma necə sıxsa da, soğuq ona yetirdi; parmakları uyuşub, və badanı soğuqdan titriyordu. Kiçik soğuq otaq, ısılıq otaq deyil, dondurulmuş zindan kimi görünüyordu.
Bir gecə, Timmy uyumağı başa düşmədikdən sonra, öyrənməişəvi əhəngi və stön edirdi. O, küçüklüğündən qalan şəffaf olmayan divarların ardında fısıldaqları işitdi. Məcburi ilə və azıcık korkaraq, nə olurdu bilmək üçün dondurucu divara qulağını yanaştırdı. İşitdiyi ona ürəyinə dələlər verdi, korkutdu.
Kiçik soğuk otağın qaranlıq gölgələrində bir yerə, bir şey həyəcan verici gözləyirdi. Timmy onu görə bilmədiyi halda his edirdi. Gölgələr duvarlar boyunca dans edirdi və öz üslubları ilə garip forması yaradırdı. Timmy örtüsünün altındakı, gözlerini açmaqdan dahi korkan, soğuk havada nefesinin buxarda olduğunu hiss etdi.
Və, kiçik soğuk otağında çox soğuk və həyəcan verici idi, lakin Timmy UZAQTANMADI korkmadığına qərar verdi. O, cesur olmağın və soğuqdan necə keçinəcəyini öyrənməli olduğuna inandı. Və hər gün onu əzəb edən donu daha az bağlı şəkildə, ələrinin üstündən keçirilə bilən iplək kimi hiss etdi.
Nəhayət, Timmy boş qafasında yaşayabilmək üçün ısındığını saxlamağın yanı sıra cesur da olmasının ehtiyacını anladı. Vaxtlar keçdikcə, kiçik soğuq otaq artıq zindan kimi deyil, güclü olmaq üçün yeri kimi göründü. Və qalbindəki donuq eridikdən sonra, Timmy özünde həmişə uzak olan birinin ısını tapdı ki, heç bir soğuq otaq onu ala bilməzdi.